Het is grijs buiten en het regent. De herfst is begonnen. Bijna alsof er geen overgang is van zomer naar herfst. Ik ga de zon missen. Van de zon laad ik altijd op. Onze zomervakantie was niet wat ik ervan verwacht/gehoopt had. Twee weken samen als gezin zonder de dagelijkse structuur was voor ons confronterend en vermoeiend. Een week voor we vertrokken had ik al mijn bedenkingen of het wel zou gaan werken. Vooral voor Stan en dus ook voor ons. Eerst zaten we een week in het huisje van mijn schoonouders, dit kent Stan en dit ging allemaal redelijk goed. Verder hadden we een midweek in een hotel. Dit was een mantelzorgarrangement vanuit de zorgverzekering. We konden hier niet aansluitend terecht vanuit het huisje dus zijn we ook nog 2 dagen in een B&B geweest. Dit was teveel veranderingen in korte tijd en dus veel teveel prikkels voor Stan waardoor hij zichzelf beschadigt door te stompen/slaan. De impact van ernstig zelfverwondend gedrag op professionals en naasten van de cliënt is bijna altijd groot. Niet zelden zien we dat ouders of zorgverleners over hun handelen zeer onzeker en ontevreden zijn en dat zij zich erg machteloos en schuldig voelen. Deze tekst vond ik op een site en beschrijft een klein beetje met wat het met je doet als ouder wanneer je kind zichzelf verwondt. Ik heb er alles voor over om te zorgen dat Stan hiermee ophoudt. Je hoort de stompen in zijn gezicht en aangezien het niet altijd te voorkomen is, heeft hij ook regelmatig blauwe plekjes in zijn gezichtje. Het maakt me radeloos en verdrietig. Zijn oudere broer (6) zei toen we terug waren van vakantie dat hij blij was dat Stan weer naar het kindcentrum kon omdat we dan tenminste geen "last" van hem hadden. Ook voor hem was het belastend 2 weken full time met zijn broertje te zijn. Heel begrijpelijk maar ook pijnlijk om hem dit te horen zeggen. We hebben wel weer een mijlpaal gehaald. Stan loopt!!! Dit betekent dat zijn motorische ontwikkeling wel gewoon verder gaat.